Podczas całej ceremonii świadek znajduje się w pobliżu Pary Młodej. Na ogół do jego zadań należy opieka nad obrączkami, choć czasem można napotkać na niespodziewane sytuacje, więc świadkowi pozostaje być czujnym i przygotowanym na każdą okoliczność. Najważniejsze, o czym musi pamiętać drużba, jest zabranie ze sobą dowodu osobistego. Dokument ów jest niezbędny do dopełnienia wszelkich formalności.

Z racji, że byłem świadkiem Panny Młodej, nie organizowałem jej panieńskiego. Pozostało mi jedynie uczestniczyć w ceremonii. Ślub odbywał się w małym dworku pod Warszawą, a sama ceremonia zaślubin miała miejsce w plenerze, na dziedzińcu, w obecności urzędnika. Ponieważ drugi drużba uchodzi za dość mocno niefrasobliwą i zapominalską osobę, opiekę nad obrączkami narzeczonych powierzono mi. Panna Młoda, jak sama stwierdziła, wolała chuchać na zimne. Mimo jej zapobiegliwości i tak nie obyło się bez przygód! W czasie, gdy obaj z drugim drużbą mieliśmy dopełnić formalności, okazało się, że on nie ma przy sobie dowodu osobistego! Wśród gości zapanowała konsternacja. Migiem pobiegł do hotelu szukać dokumentów. Udało się, ale chwilę to szukanie potrwało… Nagle pojawiły się ciemne chmury. Ślub odbył się w strugach deszczu. Na szczęście byłem przygotowany, wyciągnąłem parasol i trzymałem nad głową mojej przyjaciółki. Wszyscy się śmiali, że wyglądałem jak prawdziwy bodyguard – w czarnym garniturze, postawny i skupiony na pełnieniu swych obowiązków.

Weselna gorączka

Kacper nie uczestniczył w przedślubnych przygotowaniach. 
To był ślub cywilny, więc moja rola właściwie ograniczała się do odbierania kwiatów podczas życzeń, a resztą zajmowała się świadkowa, z którą mieliśmy dobry kontakt. Podczas wesela, zaprzyjaźnieni muzycy mieli zagrać kilka koncertów dla gości. Pan Młody poprosił mnie wcześniej, abym dopilnował tego przedsięwzięcia. Miałem sporo pracy ze zorganizowaniem i przewiezieniem całego sprzętu muzycznego na miejsce uroczystości weselnej oraz zagraniem próby rano. W trakcie wesela moim zadaniem było też koordynowanie przebiegu imprezy, czyli pilnowanie planu przemówień, muzyki, kolejności koncertów. Nieprzyjemnych rzeczy nie pamiętam. Może tylko przydługie przemówienia były z mojego punktu widzenia problematyczne. Przy jednym z nich chciałem nawet interweniować, ale Pan Młody mnie powstrzymał. Moje przemówienie kosztowało mnie mnóstwo nerwów. Szlifowałem je przez tydzień, a jeszcze w drodze na ślub wychodziło mi koślawo. Dopiero dwa kieliszki wina obudziły we mnie mistrza retoryki! Było sporo koncertów, w których grał również Pan Młody z didżejką na zmianę. Moim zdaniem koncertowania było za dużo, ale jeżeli ludziom się podobało, to co ja mogę powiedzieć. Ciekawą niespodziankę przygotowała Panna Młoda – poprosiła oczywiście mnie, bo kogóż by innego, o przygotowanie ich wspólnego utworu. Przygotowaliśmy go, w tajemnicy przed Panem Młodym, z trzema zaprzyjaźnionymi muzykami, którzy mieli być na weselu. To był jedyny utwór, o którym Pan Młody nie wiedział. Po jednym z koncertów owi koledzy podeszli, żeby „potrzymać bas i gitarę” i nagle BAM! Zagraliśmy, a on się popłakał. Cudowny pomysł. „Sweet Child O’Mine”… Było fantastycznie!

 

Gdy dojechaliśmy do domu weselnego, wypiłem dwa kieliszki wódki i dopiero wtedy odczułem, jaki byłem spięty. Były dwie sale, w jednej był parkiet, gdzie grał zespół na żywo, a w drugiej okrągłe stoły dla około stu osób. Wraz z moją dziewczyną, druhną z mężem i Parą Młodą siedzieliśmy przy stoliku na środku sali. Przez resztę wieczoru, razem z ojcem Wicia, chodziliśmy między stołami i wymienialiśmy puste butelki na pełne, przez co w bardzo szybkim tempie osiągnąłem głęboki stan upojenia alkoholowego. Bardzo nie podobało się to mojej dziewczynie, dlatego, żeby przywrócić mnie do pionu, co chwilę ciągnęła mnie na parkiet. W sumie to sam jestem zdziwiony, bo z reguły nigdy nie tańczę, a tym bardziej na weselach, gdzie tańczy się do wiejskich przyśpiewek. O północy obsługa wniosła tort, zgaszono światła i na projektorze został wyświetlony ten film, który musiałem przygotować z druhną na życzenie Ilony. Wszyscy się śmiali, niektórzy płakali, więc ogólnie odbiór był pozytywny. Później wokalistka zespołu poprowadziła oczepiny, których, szczerze mówiąc, nie pamiętałbym, gdyby nie to, że zostało to uwiecznione na filmie. Zespół zagrał „A teraz idziemy na jednego”, a wtedy ja, nie wiedzieć czemu, wszedłem na krzesło i wzniosłem spontaniczny toast za Parę Młodą. Język mi się strasznie plątał. Opowiadałem o Wiciu, który jest dla mnie jak brat i o tym, że kiedy zaczął spotykać się z Iloną, byłem zazdrosny, bo nie poświęcał mi tyle czasu, co wcześniej. I wtedy jak ostatni idiota powiedziałem: „Ilonka! I nie martw się tym, że Wiciu pocałował striptizerkę na kawalerskim, bo i tak wszyscy wiemy, że Ciebie kocha najbardziej!”. Zapadła grobowa cisza, a ja w jednym momencie wytrzeźwiałem. Moja dziewczyna złapała mnie za szlufkę od spodni, ściągnęła z krzesła, wyprowadziła na zewnątrz i zrobiła awanturę. Kilka minut później przyszedł purpurowy Wiciu z Iloną. Zacząłem ich przepraszać. Ilona odrzekła, że nie chce psuć imprezy, a z nami porozmawia sobie jutro. Następnego dnia wszystko zastało wyjaśnione. Porozmawiali. Wybaczyła mu ten niecny występek stanu kawalerskiego, bo naprawdę oboje się bardzo kochają. Po dziś dzień są szczęśliwym małżeństwem, a ich związek umocniły narodziny syna. Dalej jesteśmy dobrymi znajomymi, a nieprzyjemne momenty staramy się wymazać z pamięci.

 W dzisiejszych czasach bywa tak, że świadkowie nie mają zbyt wielu obowiązków już na samym weselu. To wszystko zależy od potrzeb Pary Młodej, miejsca oraz nastawienia do całej uroczystości. Andrzej wspomina, że jego zadaniem, narzuconym przez narzeczonych, było przede wszystkim dobrze się bawić. Nie miałem zbyt wielu obowiązków. Jedyne, czego musiałem się podjąć, o co mnie poproszono, to wzniesienie toastu. Denerwowałem się przed wystąpieniem. Okazało się, że nie było tak strasznie. Złożyłem zgrabne życzenia Młodym, po czym zaprosiłem weselnych gości do wzniesienia toastu. Potem zaprosiłem do częstowania się strawą i kolorowymi trunkami. Do tego drugiego nie musiałem specjalnie namawiać. Nikt się nie ociągał. W końcu my Polacy mamy to we krwi! Alkoholem i cateringiem zajmowała się obsługa. Typowo weselnych zabaw, takich jak oczepiny, nie było. Grał dla nas didżej, który puszczał bardzo fajną muzykę. Ciekawostką było to, że ponoć podpisał umowę, w której obiecał nie puszczać muzyki disco polo, pod groźbą nie wypłacenia wynagrodzenia. Wesele było bardzo sympatyczne. Trwało do czwartej nad ranem. Bardzo się cieszę, że zostałem drużbą najlepszej przyjaciółki, spotkałem znajomych ze szkolnych lat. Uroczym uczczeniem tego wydarzenia było wspólne puszczanie papierowych lampionów. Wszystko się udało!

Bycie drużbą na ślubie to przede wszystkim ogromny zaszczyt, jaki spada na osobę wybraną przez parę, która postanowiła się pobrać. Niemniej jednak jest to także spora odpowiedzialność, nie tylko za perfekcyjną oprawę zaślubin, ale także również za odciążenie Pary Młodej w sferze psychicznej. Prosi się o świadkowanie tylko bliską osobę z kręgu przyjaciół czy rodziny, która w razie problemów wesprze duchowo nowożeńców. Drużbowie to tuż po Parze Młodej dwójka najważniejszych osób na ślubie i weselu, bez których cała uroczystość nie ma prawa się odbyć. Są oni jednak nie tylko formalnymi świadkami aktu małżeństwa, ale i niezastąpioną pomocą podczas wielu przygotowań. Wiele zależy od tego, jakie Państwo Młodzi organizują wesele i jakie mają oczekiwania. Jeśli jest to duże przedsięwzięcie, na pewno warto poprosić osobę zorganizowaną, która będzie skrupulatnie realizować ślubny plan działania. Jeśli zaś uroczystość zaślubin ma być kameralna, a najważniejsza dla młodych jest miła atmosfera i szampański nastrój, wystarczy wybrać spośród przyjaciół osobę, w której towarzystwie sami najlepiej się czujemy. Dlatego Pary Młode powinny dobrze rozważyć, komu powierzyć funkcję świadka, aby uniknąć problemów i zyskać wsparcie.

Tekst: Agnieszka Szewczyk, Dominik Szewczyk  Zdjęcia: Canstockphoto